De huid als grens...
een tijdloos landschap
De schoonheid van het verval en de onvolkomenheden van de mens vormen de essentie van het werk van Anneke Mensink. Zij gebruikt in haar beelden de huid als metafoor. Door invloeden van buitenaf is de huid aangetast en kwetsbaar geworden. Zo ontstaat een tweede huid. Deze tweede huid is verworden tot een grillig en tijdloos landschap.
Een aantal jaren geleden heeft de kunstenaar in verschillende series de huid als pantser verbeeld. De recente beelden van Anneke Mensink behandelen het verval van de huid, ook het botox-dilemma en de houdbaarheidsdatum van de maakbare mens zijn thema’s. In deze serie verbeeldt zij letterlijk de huid. Het is een presentatie van het stoffelijk omhulsel in al zijn rauwheid en kwetsbaarheid. Doorleefd herinnert de huid zich zijn schoonheidsideaal en omarmt zijn onvermijdelijke en vergankelijke melancholie.
Met deze serie confronteert de kunstenaar ons met ons lichaamsbeeld en daarmee ons zelfbeeld. Een verbeelding van onze imperfecties en onvolkomenheden, op zoek naar zelfcompassie en acceptatie.